Rozdział 7

Oczami Edyty

Gdy tylko dotarliśmy do domu położyłam się do łóżka, Mariusz rzucił swoimi bagażami i wybiegł gdzieś nie mówiąc, gdzie się wybiera.

*15 minut później*

Nie mogłam jednak zasnąć, przewracałam się na wszystkie strony lecz to i tak nic nie dało.  Sylwia musiała to usłyszeć, ponieważ po paru minutach była u mnie z gorącą czekoladą.

-Jak się czujesz?- spytała podając mi kubek.

-Dzięki.- odpowiedziałam z bladym uśmiechem na twarzy.- Gdzie pojechał Mariusz?-  zapytałam zgrabnie zmieniając temat.

-Wiesz, że nie wiem? Ostatnio jakoś dziwnie się zachowuje. Mam nadzieję, że to nic związanego z Pauliną, bo chyba wiesz, że mają brać ślub, prawda?- zamilkłam, całkowicie nic nie wiedziałam co mam jej powiedzieć. Wygląda na to, że Sylwia nie wie o zamiarach Mariusza i o tym co działo się w Hiszpanii, albo to Mariusz mnie okłamuje…- No, ale mniejsza oto, a jak sprawa z Patrykiem?

-Nie będę o nim rozmawiać.

-Przepraszam…- Może obejrzymy jakiś film?- dodała po chwili, skinęłam głową i włączyłam laptop, Sylwia zaczęła szukać coś do obejrzenia. Nagle spojrzała na mnie.

-O co chodzi?- spytałam zaskoczona.

-Podoba Ci się, co?- zapytała nagle Sylwia.- No Mariusz.- dodała, widząc moje pytające spojrzenie. Zaprzeczyłam stanowczo.- Nie udawaj. Przecież widzę, jak na niego patrzysz… -  nie odpowiedziałam, głośnie kłapnięcie drzwiami uratowało mnie z krępującej sytuacji. W jednej sekundzie zerwałam się z łóżka i pobiegłam do drzwi… Zastałam w nich Mariusza, ledwie trzymającego się na nogach. Czułam od niego mocną woń alkoholu.

-Mariusz coś Ty ze sobą zrobił?! – wrzasnęłam.  W odpowiedzi usłyszałam niezrozumiałe bełkotanie. Wzięłam dwa uspokajające wdechy i ciągnęłam:

-A tak w ogóle to gdzieś Ty był?!

-U Pauliny.- wymamrotał Szampon i opadł na kanapę.

-I ona pozwoliła, żebyś się tak upił?!

-Nie jestem już z Pauliną!!! I już nigdy nie będę!!!

-Co Ty wygadujesz?!- wtrąciła się Sylwia. I w tej chwili właśnie zadzwonił telefon Mariusza, wyciągnął go z kieszeni, spojrzał na ekran i podał go mi.

-To policja, odbierz, bo ja nie jestem w stanie…- dokończył. Nacisnęłam zieloną słuchawkę i wdałam się  w rozmowę z policjantem. Po kilku minut odłożyłam telefon Wlazłego.

-I co się dowiedziałaś?- powiedzieli w tym samym czasie z Sylwią.

-Już wiem co z Twoim autem…- rzuciłam przykrym głosem w stronę Mariusza, ten poparzył się znacząco, żeby mówiła dalej.- Znaleźli go w lesie, brakuje znaczących części, praktycznie nic nie zostało z tego samochodu…

-Wiedzą, kto jest sprawcą?- zapytał.

-Tak… To Patryk…

Oczami Mariusza

Gdy Edyta wypowiedziała to imię, poczułem się jakby ktoś wylał na mnie kubeł zimnej wody.

-Zabiję skurczybyka.- mruknąłem i ruszyłem w stronę drzwi.

-Gdzie Ty znowu idziesz?!- naskoczyła na mnie moja kochana siostrzyczka.

-Myślisz, że to tak zostawię?

-Mariusz spokojnie. Patrykiem zajmie się policja…- odezwała się nagle Edyta.

-Policja? Pfff.- położyłem rękę na klamce.- Przesłuchają go i co? I gówno!, koniec sprawy, nie mogę do tego dopuścić! – Edyta położyła rękę na moim ramieniu. Przeszedł mnie dreszcz i to całkiem przyjemny.

-W tym stanie możesz spowodować wypadek, a nawet i gorzej. Ciebie wtedy prędzej do więzienia, a nie jego! Więc lepiej uspokój się i idź spać.- powiedziała. Zastanawiałem się przez chwilę. Może i miała rację? Może zajmę się tym jutro? Ale w sumie do jutra to on może już uciec.

-Nie, Edyta.- powiedziałem i nacisnąłem na klamkę i wyszedłem z mieszkania.

Oczami Edyty

Boże w życiu nie widziałam bardziej upartej osoby. Pośpiesznie sięgnęłam po buty.

-A Ty co robisz?- spytała dziwnie Sylwia.

-Jak to co? Biegnę za nim , uratować mu ten uparty tyłek!- odpowiedziałam zakładając kurtkę, wybiegłam. Dopadłam go za rogiem pobliskiej kamienicy.

-I co masz zamiar iść 5 km na piechotę? Do tego czasu Patryk może już siedzieć dawno na pokładzie samolotu. – wykrzyknęłam dość głośno, ludzie zaczęli wyglądać z okien sowich mieszkań. Mariusz spojrzał na mnie. W jego oczach błyszczał  gniew.  

-Naver say never.- odpowiedział, ale bardzo dobrze wiedziałam, że wcale nie ma tego na myśli.

-A jeśli już go tam znajdziesz to co? Pobijesz go?

-A żebyś wiedziała!

-Śmieszny jesteś. On był w wojsku, a to że jesteś sportowcem i masz dużo siły to nie znaczy, że jesteś lepszy od niego!

-To bez znaczenia.- jęknął, po czym szedł dalej, postanowiłam iść razem z nim.

Doszliśmy do domu Patryka. Zadzwoniłam dzwonkiem. Cisza. Drugi raz. Cisza. Zadzwoniliśmy trzeci raz i zgadnijcie co… CISZA…CHOLERNA…CISZA…!!!!

-A nie mówiłam?- spytałam sarkastycznie.

-Otwórz te cholerne drzwi!- krzyknął Mariusz. W tej samej chwili w oknie zapaliło się światło.

-A nie mówiłem?- powtórzył, naśladując mnie.

-Mariusz…- przeciągnęłam. I czekałam w ciszy na rozwój wydarzeń.

Nagle drzwi się otworzyły, a w nich ukazał się Patryk.

-Chcecie żebym wezwał policje?!- wrzasnął. Wtedy Mariusz nie wytrzymał i rzucił się na niego z pięściami…